Aktualności

Unia Europejska w celu zniesienia przeszkód w swobodnym przepływie osób i usług między Państwami Członkowskimi przyjęła 7 września 2005 r. dyrektywę 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych. Dyrektywa umożliwia osobom, które uzyskały kwalifikacje zawodowe w jednym z Państw Członkowskich, dostęp do tego samego zawodu i jego wykonywania w innym Państwie Członkowskim na takich samych prawach jak obywatele tego drugiego Państwa Członkowskiego. Artykuł 21 dyrektywy wprowadził automatyczną zasadę uznawania kwalifikacji lekarza posiadającego podstawowy poziom wykształcenia medycznego, lekarza specjalisty, lekarza dentysty lub wyspecjalizowanego lekarza dentysty, lekarza weterynarii, farmaceuty oraz architekta. Dokumenty potwierdzające kwalifikacje dotyczące poszczególnych zawodów medycznych zostały określone i przywołane w oryginalnym brzmieniu w Załączniku V do dyrektywy, i tak przykładowo w odniesieniu do Polski dokumentem potwierdzającym posiadanie kwalifikacji lekarza medycyny jest Dyplom ukończenia studiów wyższych na kierunku lekarskim z tytułem “lekarz”, a lekarza dentysty Dyplom ukończenia studiów wyższych na kierunku lekarsko- dentystycznym z tytułem “lekarz dentysta”. Wymienione dyplomy powinny zostać wydane przez właściwe uczelnie w Państwach Członkowskich, i tak zarówno w przypadku lekarza medycyny jak i lekarza dentysty dyplom, zgodnie z Załącznikiem V do dyrektywy powinien zostać wydany przez Akademię Medyczną, Uniwersytet Medyczny lub Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Co jeśli posiadamy tytuł „lekarza stomatologa” a nie „lekarza dentysty”?

Jako że w dokumentach przedkładanych w celu uznania kwalifikacji lekarza we Włoszech, chociaż są one tłumaczone, nazwa tytułu powinna być przywołana w oryginalnej wersji językowej, tj. w przypadku „lekarza dentysty” pozostaje on „lekarzem dentystą” również we włoskim tłumaczeniu dokumentów, co z osobami, które ukończyły kształcenie przez zmianą tytulatury z „lekarza stomatologa” na „lekarza dentystę” i zarówno na dyplomie jak i w prawie wykonywania zawodu widnieje stara nomenklatura? W takim przypadku dla uniknięcia wezwań do dodatkowych wyjaśnień, przydatne jest uzyskanie zaświadczenia z Okręgowej Izby Lekarskiej poświadczającego, że zgodnie z przepisami obowiązującymi w Polsce tytuł „lekarza stomatologa” jest równoważny z tytułem „lekarza dentysty”. Dobrze, jeśli taka adnotacja znalazłaby się również w prawie do wykonywania zawodu. Pozwoli to uniknąć konieczności składania dodatkowych wyjaśnień włoskiemu urzędnikowi.

Co jeśli rozpoczęliśmy studia medyczne przed 1 maja 2004 r.?

Aby móc w sposób automatyczny uznać we Włoszech kwalifikacje lekarza, lekarza specjalisty, pielęgniarki, lekarza dentysty, lekarza dentysty specjalisty, lekarza weterynarii oraz farmaceuty oprócz dyplomu potwierdzającego uzyskanie odpowiedniego tytułu zawodowego należy przedstawić dokumenty potwierdzające spełnienie minimalnych wymogów w zakresie kształcenia, o których mowa w art. 24 (lekarz), art. 25 (lekarz specjalista), art. 31 (pielęgniarka), art. 34 (lekarz dentysta), art. 35 (lekarz dentysta specjalista), art. 38 (lekarz weterynarii), art. 44 (farmaceuta) dyrektywy 2005/36/WE. Warto tutaj wyjaśnić, że w przypadku lekarzy, lekarzy specjalistów i lekarzy dentystów zaświadczenie o zgodności uzyskanego wykształcenia z dyrektywą 2005/36/WE wydaje Okręgowa Izba Lekarska, w przypadku pielęgniarek Okręgowa Izba Pielęgniarek i Położnych, zaś w przypadku lekarzy weterynarii Izba Lekarsko – Weterynaryjna, wreszcie w przypadku farmaceutów Okręgowa Izba Aptekarska.  Istotne jest to, że uznanie wykształcenia za zgodne z dyrektywą 2005/36/WE  możliwe jest tylko w przypadku, w którym rozpoczęliśmy studia po 1 maja 2004 r. – data odniesienia dla Polski w zakresie uznawania minimalnych wymogów w zakresie kształcenia. Co zatem jeśli rozpoczęliśmy studia medyczne przed 1 maja 2004 r.? W takim przypadku zastosowanie może znaleźć artykuł 23 dyrektywy mówiący o tzw. prawach nabytych. Wówczas należy uzyskać z samorządu zawodowego zaświadczenie potwierdzające wykonywanie, faktycznie i zgodnie z prawem przedmiotowego rodzaju działalności nieprzerwanie przez co najmniej trzy lata w okresie pięciu lat poprzedzających wydanie zaświadczenia.

Czy dokumenty wydawane przez samorządy lekarskie wymagają legalizacji?

Jak wspomnieliśmy powyżej, wśród dokumentów, które należy załączyć do wniosku o uznanie kwalifikacji lekarza we Włoszech znajdują się zaświadczenia potwierdzające zgodność ukończonego wykształcenia z dyrektywą 2005/36/WE czy też tzw. prawa nabyte w odniesieniu do tych lekarzy, którzy rozpoczęli studia przed 1 maja 2004 r. Często przewijające się pytanie brzmi następującą: czy zaświadczenie wydane przez Okręgową Izbę Lekarską czy też inny samorząd zawodowy są wystarczające? Czy trzeba je legalizować, tłumaczyć, poświadczać w jakiś inny sposób?

Nie ma wątpliwości, że włoskie Ministerstwo Zdrowia wymaga załączenia do wniosku o uznanie kwalifikacji lekarza tłumaczeń na język włoski. Tłumaczenia takie może wykonać tłumacz przysięgły języka włoskiego wpisany na listę tłumaczy polskiego Ministerstwa Sprawiedliwości. Co jednak z oryginałami zaświadczeń, czy należy opatrzyć je tzw. pieczęcią apostille? Warto przy tym zwrócić uwagę, że od 16 lutego 2019 r. nastąpiły zmiany w odniesieniu do poświadczeń niektórych dokumentów urzędowych wydawanych w jednym państwie członkowskim UE, które mają być przedstawione w innym państwie członkowskim UE. Chodzi tutaj o wejście w życie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1191 z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie promowania swobodnego przepływu obywateli poprzez uproszczenie wymogów dotyczących przedkładania określonych dokumentów urzędowych w Unii Europejskiej i zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 (rozporządzenie 2016/1191), które m.in. znosi obowiązek opatrywania apostille niektórych rodzajów dokumentów. Trzeba jednak zaznaczyć, że rozporządzenie odnosi się do konkretnych dokumentów dot. głównie identyfikacji obywatela UE i poświadczających takie informacje jak data i miejsce urodzenia, imię i nazwisko, stan cywilny, obywatelstwo. Nie ma wśród nich dokumentów takich jak dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji formalnych, co do których rozszerzenie zniesienia obowiązku legalizacji apostille miało być poddane dalszej ocenie Parlamentu Europejskiego i Rady. Wprawdzie to samo rozporządzenie nakłada na organy państw członkowskich obowiązek korzystania z dostępnych funkcjonalności tzw. systemu IMI (system wymiany informacji na rynku wewnętrznym), tak więc istnieje możliwości, że włoskie Ministerstwo Zdrowia w przypadku wątpliwości co do wiarygodności zaświadczenia wydanego przez polski samorząd lekarski zwróci się bezpośrednio do polskiego organu, który je wydał, to jednak „ostrożność procesowa” jak i chęć szybkiego zakończenia postępowania administracyjnego przemawia za opatrzeniem pieczęcią apostille zaświadczeń wydanych przez samorząd lekarski. Przy składaniu wniosku o uznanie kwalifikacji lekarza do włoskiego Ministerstwa Zdrowia pamiętać musimy, że zaświadczenia wydawane przez samorząd lekarski ważne są przez okres 3 miesięcy, co za tym idzie w momencie składania wniosku data ich wydania nie powinna być wcześniejsza niż trzy miesiące.

Uzyskanie postanowienia o uznaniu kwalifikacji lekarza we Włoszech i co dalej?

Czy po wydaniu postanowienia o uznaniu kwalifikacji lekarza we Włoszech można prowadzić praktykę lekarską czy też wymagane jest spełnienie dodatkowych formalności w tym zdanie egzaminu z języka włoskiego? Odpowiedź na to pytanie znajdziemy w rozporządzeniu z mocą ustawy nr 206/2007, które stanowi wdrożenie we Włoszech m.in. dyrektywy 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych. Zgodnie z art. 7, ustęp 1 rozporządzenia nr 206/2007 w celu prowadzenia działalności zawodowej osoba, której wydano postanowienie o uznaniu kwalifikacji musi posiadać niezbędne kompetencje językowe. Ustęp 1 – bis tegoż rozporządzenia uściśla, że w przypadku zawodów, które mogą mieć wpływ na bezpieczeństwo pacjentów właściwe organy, czyli w przypadku zawodów medycznych izby lekarskie, mają obowiązek weryfikacji znajomości języka włoskiego. Ustęp 1 – quater rozporządzenia doprecyzowuje ponadto, że stopień trudności egzaminu językowego musi być proporcjonalny do prowadzonej działalności. Podsumowując, chociaż do wydania postanowienia o uznaniu kwalifikacji lekarza we Włoszech nie jest wymagany żaden egzamin językowy, należy uwzględnić fakt, że po uzyskaniu postanowienia o uznaniu kwalifikacji, w celu podjęcia działalności lekarskiej konieczne jest uzyskanie wpisu do właściwej terytorialnie izby lekarskiej, która z kolei ma obowiązek weryfikacji kompetencji językowych lekarza zanim podejmie on działalność na terenie Włoch.

Usługa tłumaczenia, legalizacji i przygotowania wniosku o uznanie kwalifikacji lekarza we Włoszech

Wykonuję tłumaczenia przysięgłe oryginalnych dokumentów oraz na zlecenie realizuję usługę przygotowania wniosku o uznanie kwalifikacji lekarza we Włoszech. Jestem tłumaczem przysięgłym, który zdeponował wzór podpisu i pieczęci w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, stąd też moje tłumaczenie może uzyskać pieczęć legalizacyjną tzw. apostille. Na zlecenie mogę przeprowadzić całe postępowanie polegające na:

• tłumaczeniu dokumentów niezbędnych do złożenia wniosku o uznanie kwalifikacji lekarza we Włoszech;
• legalizacji tłumaczeń;
• legalizacji dokumentów oryginalnych;
• przygotowaniu wniosku o uznanie kwalifikacji lekarza we Włoszech.

Jeśli masz pytania odnośnie uznania kwalifikacji lekarza we Włoszech:

biuro@nowatkowski.pl

Tel. (+48) 600 715 198

Piotr Nowatkowski
Tłumacz przysięgły języka włoskiego
Nr uprawnień: TP/38/10
T: +48 600 715 198
E: biuro@nowatkowski.pl

Tak jak wspominaliśmy we wcześniejszych artykułach, do uznania we Włoszech wykształcenia uzyskanego w Polsce konieczne jest uzyskanie dichiarazione di valore, którą następnie przedstawia się w ramach odpowiednego wniosku we Włoskim Ministerstwie Edukacji w ramach procedury uznania, która we Włoszech nazywa się equipollenza. Co jednak z tzw. zawodami regulowanymi jak chociażby zawód lekarza, lekarza dentysty, farmaceuty czy pielęgniarki?

Unia Europejska upraszcza, ale nie do końca

Na wstępie należy zaznaczyć, że pomimo wysiłków podjętych przez Unię Europejską w celu ujednolicenia procedur w zakresie uznania kwalifikacji zawodowych w krajach UE, praktyka zawodu regulowanego, takiego jak chociażby zawód lekarza w innym kraju Unii niż kraj uzyskania kwalifikacji wymaga przejścia postępowania nostryfikacyjnego w kraju docelowym. W przypadku Włoch organem właściwym do podjęcia decyzji o uznaniu kwalifikacji jest Ministerstwo Zdrowia, a samo postępowanie kończy się wydaniem decyzji o uznaniu kwalifikacji. Istotne jest to, że przedmiotowe postępowanie wprowadza sporo uproszczeń dla wnioskodawców, którzy swoje kwalifikacje uzyskali w innym kraju Unii Europejskiej jak chociażby Polska.

Dokumenty niezbędne do złożenia wniosku we włoskim Ministerstwie Zdrowia

W celu uznania we Włoszech dyplomu lekarza chirurga, lekarza specjalisty, farmaceuty, lekarza dentysty, dentysty specjalisty i lekarza weterynarii uzyskanego w Polsce, niezbędne jest przedłożenie we włoskim Ministerstwie Zdrowia następujących dokumentów:

1. ważnego dokumentu tożsamości zawierającego podpis posiadacza;
2. dyplomu, o którego uznanie wnioskujemy;
3. zaświadczenia o prawie do wykonywania zawodu w kraju, który wydał dyplom – warto tu zaznaczyć, że w przypadku Polski właściwym dokumentem jest prawo wykonywania zawodu lekarza wydawane przez Okręgową Izbę Lekarską;
4. zaświadczenie o zgodności dyplomu, o którego uznanie wnioskujemy, z obowiązującymi przepisami unijnymi (Dyrektywa 2005/36/WE z późn. zm.) – w Polsce zaświadczenie takie wydaje Okręgowa Izba Lekarska. Dokument ten poświadcza zgodność ukończonego kształcenia z art. 24 Dyrektywy 2005/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady;
5. Zaświadczenie dotyczące nienagannej postawy etycznej – zaświadczenie to wydaje Okręgowa Izba Lekarska. Poświadcza ono, że lekarz nie został ukarany przez sąd lekarski, ani nie toczy się wobec niego żadne postępowanie, które mogłoby skutkować zawieszeniem lub ograniczeniem uprawnień;
6. Zaświadczenie o niekaralności wydawane przez Krajowy Rejestr Karny działający przy sądach okręgowych;
7. Opłata skarbowa w wysokości 16 euro.

Należy przy tym zaznaczyć, że procedura jest nieco dłuższa, gdy wnosimy o uznanie także naszej specjalizacji. Aby móc nostryfikować we Włoszech dyplom lekarza specjalisty, dentysty specjalisty oraz w celu uznania prawa do wykonywania zawodu lekarza internisty, konieczna jest wcześniejsza nostryfikacja dyplomu lekarza chirurga lub lekarza dentysty ze strony włoskiego Ministerstwa Zdrowia. Dopiero wówczas można złożyć kolejny wniosek o uznanie dyplomu lekarza specjalisty, dentysty specjalisty czy też uznanie prawa do wykonywania zawodu lekarza internisty. W takim przypadku oprócz dokumentów składanych na pierwszym etapie postępowania nostryfikacyjnego, należy załączyć dyplom specjalizacyjny, o którego uznanie wnioskujemy.

Legalizacje i tłumaczenia

Wprawdzie przywołane przepisy mówią o możliwości załączenia oryginałów lub ich odpisów, warto jednak również pamiętać o opatrzeniu oryginalnych dokumentów pieczęcią apostille. Istotny jest przy tym wybór właściwego urzędu ze względu na rodzaj poświadczanego dokumentu. I tak podczas gdy dla dyplomu lekarskiego właściwym urzędem jest Narodowa Agencja Wymiany Akademickiej, dla dyplomu specjalizacyjnego czy dla zaświadczeń zawodowych wydawanych przez Okręgową
Radę Lekarska właściwym organem poświadczającym jest Ministerstwo Zdrowia. Dopiero dokumenty poświadczone przez ministerstwo mogą zostać opatrzone pieczęcią apostille.

Pieczęć legalizacyjna apostille pod tłumaczeniem przysięgłym

Do oryginalnych dokumentów w języku polskim należy załączyć tłumaczenia przysięgłe na włoski. Najprostszym sposobem jest zwrócenie się do polskiego tłumacza przysięgłego o wykonanie tłumaczeń przysięgłych, a następnie opatrzenie ich pieczęcią apostille.

Włoskie Ministerstwo Zdrowia rozpatruje wniosek o uznanie kwalifikacji lekarza w terminie 3 miesięcy od daty złożenia kompletnego wniosku.

Usługa tłumaczenia i legalizacji dokumentów

Wykonuję tłumaczenia przysięgłe oryginalnych dokumentów oraz na zlecenie legalizuję tłumaczenia w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Jestem tłumaczem przysięgłym, który zdeponował wzór podpisu i pieczęci w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, stąd też moje tłumaczenie może uzyskać pieczęć legalizacyjną tzw. apostille. Na zlecenie mogę przeprowadzić całą procedurę legalizacji polegającą na:

• tłumaczeniu dokumentów niezbędnych do złożenia wniosku o uznanie kwalifikacji lekarza we Włoszech;
• legalizacji tłumaczeń;
• legalizacji dokumentów oryginalnych.

Piotr Nowatkowski
Tłumacz przysięgły języka włoskiego
Nr uprawnień: TP/38/10
T: +48 600 715 198
E: biuro@nowatkowski.pl

Jeśli masz pytania odnośnie nostryfikacji dyplomu lekarza we Włoszech:

biuro@nowatkowski.pl 

Tel. (+48) 600 715 198

Piotr Nowatkowski
Tłumacz przysięgły języka włoskiego
nr uprawnień: TP/38/10
Tłumacz akredytowany przy Ambasadzie Włoch w W-we
T: +48 600 715 198
E: biuro@nowatkowski.pl

Nie tylko Warszawa

Osoby mieszkające poza największymi aglomeracjami, a potrzebujące tłumaczenia przysięgłego z mniej popularnych języków jak choćby język włoski, często mają wątpliwości czy jest możliwe znalezienie tłumacza przysięgłego języka włoskiego na przykład w Szczecinie? Czy rzeczywiście trzeba udać się do Warszawy, aby móc przetłumaczyć dokumenty z lub na mniej popularne języki?

Tłumaczenie przysięgłe online – szybko i bez zbędnych formalności

Rozwój technologiczny ostatnich dekad wpłynął na wiele zawodów, w tym na zawód tłumacza przysięgłego. Czasy w których klient musiał się udać do tłumacza z oryginalnym dokumentem, a tłumacz pod lupą i na maszynie dokonywał przekładu bezpowrotnie odeszły do lamusa. Dzisiaj zawód tłumacza jest nierozerwalnie związany z siecią. To przez internet dokonuje się wyceny tłumaczenia na podstawie skanu lub zwykłego zdjęcia wykonanego telefonem komórkowym, wykonane tłumaczenie przesyła się również skanem, a jeśli występuje potrzeba przekazania oryginału – jest on szybko i sprawnie przesłany kurierem lub pocztą. Tak więc tłumacz przysięgły języka włoskiego w Szczecinie, tłumaczenie może bez problemu wycenić w innym mieście i przesłać zleceniodawcy efekt swojej pracy.

Nie z mojego miasta – trwa to za długo

Czy jeśli tłumacz nie mieszka w tym samym mieście co my, rzeczywiście wpływa to szybkość usługi? Przyjrzyjmy się najprostszemu przykładowi: tłumaczeniu dowodu rejestracyjnego z języka włoskiego. Jeśli zleceniodawca ze Szczecina zleci tłumaczenie dowodu tłumaczowi z innego miasta, przesyłając mu skan lub zdjęcie dokumentu, wycena zajmuję max. 15 minut, jeśli klient akceptuje warunki, jeszcze tego samego dnia roboczego tłumaczenie może zostać wykonane i nadane kurierowi, czyli przygotowane tłumaczenia dociera do klienta następnego dnia roboczego. Czy więc rzeczywiście trzeba koniecznie szukać tłumacza przysięgłego języka włoskiego w Szczecinie, żeby szybko zlecić i otrzymać tłumaczenie dowodu rejestracyjnego?

Liczy się czas i cena

Tłumaczenie przysięgłe jest usługą niematerialną, więc z powodzeniem może zostać wykonane bez osobistego kontaktu między zleceniodawcą a zleceniobiorcą. Co więcej, w takim przypadku cena usługi może być znacznie tańsza – nie ujmuje kosztu utrzymania biura przez tłumacza w danym mieście. Jeśli więc tłumacz przysięgły języka włoskiego w Szczecinie, oferuje usługi tłumaczeniowe mieszkańcom tego miasta nie utrzymując tam biura, ogranicza koszty i może w ten sposób zaoferować bardziej konkurencyjną, czytaj niższą cenę klientom. Jednocześnie tłumaczenie przekazane online, a jeśli jest taka konieczność – również kurierem – nie różni się niczym od odebranego osobiście, za wyjątkiem faktu, że oszczędzamy swój czas unikając niepotrzebnych dojazdów!

Jeśli poszukujesz tłumacza przysięgłego języka włoskiego w Szczecinie:

biuro@nowatkowski.pl

Tel. (+48) 600 715 198

Notarialne poświadczenie podpisu to stosunkowo prosta i nieczasochłonna czynność. Notariusz poświadcza, że to właśnie my złożyliśmy podpis pod danym dokumentem, identyfikując nas na podstawie okazanego dokumentu tożsamości. A co jeśli osoba, której podpis jest poświadczany, jest cudzoziemcem, przykładowo Włochem, i nie włada biegle językiem polskim, czy wymagana jest wówczas obecność tłumacza przysięgłego języka włoskiego?

Tylko podpis i aż podpis

W teorii w przypadku poświadczenia podpisu notariusze nie ingerują w treść dokumentu, pod którym podpis jest składany. Kierują się przy tym zasadą, że ich obowiązek sprowadza się do weryfikacji tożsamości stawającego, a nie treści samego dokumentu. W praktyce jednak treść dokumentu poddają w jakimś stopniu weryfikacji – dzieje się tak chociażby w przypadku umów sprzedaży udziałów w spółkach kapitałowych – notariusz weryfikuje wówczas, na podstawie aktualnego odpisu z KRS czy osoba reprezentująca daną spółkę jest do tego uprawniona. W przypadku podpisu złożonego przez cudzoziemca dochodzi kilka innych, istotnych kwestii takich, jak:

• Czy na pewno cudzoziemiec rozumie, jaka jest istota notarialnego poświadczenia podpisu w Polsce (tzn. jest dla niego jasne, że notariusz nie bierze odpowiedzialności za treść podpisywanego dokumentu, a jedynie za poświadczenie tożsamości stawających?);
• Czy notariusz, w przypadku gdy nie posługuje językiem obcym cudzoziemca, jest w stanie bezbłędnie zidentyfikować takie dane cudzoziemca jak imiona rodziców (kilkakrotnie, jako tłumacz przysięgły języka włoskiego byłem świadkiem, gdy stawający Włoch nie rozumiał, w jakim celu notariusz prosi o imiona jego od dawna nieżyjących rodziców; dopiero tłumaczenie, że w Polsce są to dane identyfikacyjne danej osoby przekonały go do podania ich notariuszowi), adres zamieszkania, organy, które wydały dokument tożsamości cudzoziemca czy termin ważności samego dokumentu?

Brak tłumacza przysięgłego może skutkować nie tylko wydłużeniem czynności, ale również pojawieniem się przesłanek do jej unieważnienia. Nie trudno chyba wyobrazić sobie sytuację, gdy cudzoziemiec – przekonany, że notariusz weryfikuje również treść umowy – w przypadku rozbieżności pomiędzy treścią, jaka została mu uprzednio przedstawiona, a tą, pod którą złożył podpis w języku, którego nie znał, zgłosi się z roszczeniem do samego notariusza. Nawet jeśli w istocie treść umowy nie podlega interwencji notariusza, to jednak brak należytej informacji odnośnie istoty czynności poświadczenia podpisu w Polsce, przekazanej w ojczystym języku cudzoziemca, może stanowić nie lada problem dla samego rejenta.

W ostatnim czasie doszła również kwestia ochrony danych osobowych związana z wprowadzeniem dyrektywy RODO. Notariusz, przed poświadczeniem podpisu danej osoby, a co za tym idzie jej tożsamości, powinien przekazać jej informację o ochronie danych osobowych. Czy informacja przekazana w języku angielskim (pod warunkiem że rejent biegle posługuje się tym językiem) cudzoziemcowi, np. Włochowi, który niekoniecznie musi posługiwać się tym językiem, sprawia, że informacja taka jest ważna i można uznać, że cudzoziemiec w pełni się z nią zapoznał i zrozumiał?

Tłumacz usprawnia i uprawomocnia poświadczenie podpisu przez cudzoziemca   

Obecność tłumacza przysięgłego przy poświadczeniu podpisu przez cudzoziemca znacznie usprawnia cały proces. W przypadku asysty tłumacza przysięgłego nie mogą się również pojawić – post factum – zarzuty, że stawający cudzoziemiec nie zrozumiał natury czynności notarialnej, a co za tym idzie zachodzą przesłanki do jej unieważnienia, co w przypadku umów z podpisem poświadczonym notarialnie może rodzić poważne skutki dla obu stron umowy.

Jeśli potrzebujesz obecności tłumacza przysięgłego języka włoskiego przy poświadczeniu podpisu u notariusza:

biuro@nowatkowski.pl

Tel. (+48) 600 715 198

Wizyta u notariusza jest jedną z tych czynności, która przynajmniej raz w życiu zdarza się każdemu z nas. Udzielenie pełnomocnictwa, umowa sprzedaży nieruchomości czy w końcu najprostsze poświadczenie za zgodność z oryginałem – każda z tych czynności wymaga działania notariusza. Jeśli stawający u notariusza są Polakami lub cudzoziemcami biegle władającymi językiem polskim, notariusz zwyczajowo weryfikuje ich tożsamość i przechodzi do odczytania treści aktu będącego przedmiotem czynności, co jeśli jednak jeden ze stawających jest cudzoziemcem, przykładowo Włochem, i nie włada biegle językiem polskim?

Tłumacz potrzebny od zaraz…

W mojej praktyce tłumacza przysięgłego języka włoskiego kilkakrotnie zdarzało mi się być wzywanym do czynności notarialnej… w jej trakcie.  Jak to jest możliwe, że nikt wcześniej nie pomyślał o konieczności obecności tłumacza?

Często wynika to z faktu, że wśród stawających są Polacy, święcie przekonani o tym, że jeśli oni w pełni rozumieją treść umowy, pouczeń notariusza itd., to nie jest wymagane, aby zrozumiał je również cudzoziemiec (skoro wszystko zostało uzgodnione i ustalone wcześniej, to po co tłumacz?).

Prawo o notariacie reguluje w sposób jednoznaczny kwestie obecności tłumacza przysięgłego przy czynności notarialnej:

„Art. 2 § 3 prawa o notariacie mówi, że czynności notarialnych dokonuje się w języku polskim. Na żądanie strony notariusz może dokonać dodatkowo tej czynności w języku obcym, wykorzystując własną znajomość tego języka wykazaną w sposób określony dla tłumaczy przysięgłych lub korzystając z pomocy tłumacza przysięgłego.”

Oczywiście można sobie wyobrazić, że notariusz zna język włoski w stopniu, który pozwala mu przeprowadzić czynność w tym języku, w praktyce jednak takich osób jest niewiele i siłą rzeczy wymagana jest obecność tłumacza przysięgłego języka włoskiego.

Co oznacza władać językiem w sposób biegły?

Prawo przewiduje, że obecność tłumacza przysięgłego języka włoskiego u notariusza jest wymagana, jeśli obcokrajowiec – w tym przypadku Włoch – nie włada biegle językiem polskim. Co jednak oznacza władać biegle językiem i w jaki sposób notariusz weryfikuje biegłość językową cudzoziemca? Prawo nie dostarcza definicji biegłości językowej, wskazuje jednak, że to na notariuszu ciąży obowiązek weryfikacji stopnia opanowania języka polskiego przez cudzoziemca. Zaniechanie tego obowiązku może skutkować unieważnieniem przeprowadzonej czynności. Przykładem niech będzie tutaj zdarzenie sprzed kilku lat, gdy jako tłumacz przysięgły języka włoskiego zostałem wezwany do czynności, właściwie  w trakcie jej trwania, przez jednego ze stawających, obywatela Włoch, który postanowił ograniczyć koszty aktu notarialnego, i wcześniej zdecydował się nie wzywać tłumacza przysięgłego. Po odczytaniu preambuły aktu, notariusz zorientował się, że rzeczony obywatel Włoch na jego pytania udzielał zawsze tej samej, jednosylabowej odpowiedzi po polsku, po czym zdecydował się przerwać czynność, a żeby ją kontynuować, zażądał obecności tłumacza przysięgłego. Klient zaskoczony, ale i zdenerwowany reakcją notariusza, zwrócił się do mnie z prośbą o natychmiastowe przybycie i obecność przy tłumaczeniu aktu, w innym przypadku umowa spółki będąca przedmiotem czynności nie doszłaby do skutku.

Jeśli potrzebujesz obecności tłumacza przysięgłego języka włoskiego przy akcie notarialnym lub masz wątpliwości, czy jest ona wymagana:

biuro@nowatkowski.pl

Tel. (+48) 600 715 198

Wiele osób poszukujących usług tłumacza przysięgłego języka włoskiego zwraca się do agencji i biur tłumaczeń, często kierując się przekonaniem, że są one miejscami, które na stałe zatrudniają tłumaczy przysięgłych. Przekonanie to niestety niewiele ma wspólnego z rzeczywistością. Agencje i biura tłumaczeń, które w istocie w latach 90-tych zatrudniały tłumaczy, tworząc rzeczywiste miejsca pracy, konsultacji i rozwoju dla osób zawodowo zajmujących się przekładem, z czasem przerodziły się w zwykłych pośredników, których udział i zaangażowanie w zlecenie ogranicza się do telefonu/maila wykonanego do tłumacza, a następnie przekazania wiadomości do klienta z tą drobną różnicą, że cena za tłumaczenie podana przez tłumacza zostaje powiększona o marżę biura/agencji tłumaczeń.

Kiedy i przede wszystkim za ile?

Wielokrotnie jestem nagabywany przez różnego rodzaju pośredników nazywających się specjalistami ds. tłumaczeń, ekspertami językowymi, language managerami itp., którzy zwracają się do mnie z dwoma podstawowymi pytaniami: na kiedy tłumaczenie może być gotowe i – przede wszystkim – za ile? Jestem tłumaczem przysięgłym języka włoskiego od 10 lat i przez cały okres prowadzenia praktyki tłumaczeniowej na palcach jednej ręki mogę policzyć pośredników, którzy zapytali mnie o doświadczenie, specjalizację tłumaczeniową czy referencje.

Jakość? Jakoś to będzie…

Tłumacz przysięgły języka włoskiego należy do dość ograniczonej grupy zawodowej. Wynika to zarówno z faktu, że filologia włoska to kierunek studiów, który oferuje w swojej ofercie dydaktycznej niewielka ilość uczelni wyższych, jak i ze stopnia trudności egzaminu na tłumacza przysięgłego, którego zdawalność wynosi ok. 10%. Pośrednicy więc, gdy już namierzą tłumacza języka włoskiego, który zgodzi się podjąć wykonania zlecenia, nie zagłębiają się zanadto – i jest to eufemizm, bo w istocie nie robią tego wcale – w jego doświadczenie, wiedzę merytoryczną czy specjalizację. Wychodzą z założenia, że skoro oni nie znają języka włoskiego – a co za tym idzie nie mają możliwości weryfikacji tłumaczenia – takiej umiejętności nie posiada też klient. A nawet jeśli posiada i przekład nie będzie najwyższej jakości, to i tak odpowiedzialność cywilna za jego wykonanie koniec końców spada na tłumacza przysięgłego, gdyż to właśnie on, a nie biuro czy agencja tłumaczeń, uwierzytelnia swoim nazwiskiem i pieczęcią treść tłumaczenia. Krótko mówiąc pośrednicy stosują zasadę, że nawet jeśli jakości nie ma, to jakoś to będzie…

Korzyści dla klienta

Klient który zwróci się bezpośrednio do tłumacza przysięgłego języka włoskiego, omijając pośredników, zyskuje następujące korzyści:

• bezpośredni kontakt z wykonawcą zlecenia – klient ma wówczas możliwość wskazania, jakie fragmenty oryginalnego dokumentu muszą znaleźć się w tłumaczeniu przysięgłym, co może skutkować skróceniem tłumaczenia (przygotowaniem tzw. wyciągu z dokumentu źródłowego), a w konsekwencji ograniczeniem kosztu;
• obniżony koszt zlecenia – brak marży pośrednika!;
• jasność w zakresie odpowiedzialności cywilnej za wykonane tłumaczenie.

Czy agencje/biura tłumaczeń ponoszą odpowiedzialność cywilną za wykonane tłumaczenie?

Zawód tłumacza przysięgłego jest obarczony ryzykiem, z którego nie wszyscy zdają sobie do końca sprawę. Jeśli zlecimy wykonanie tłumaczenia przysięgłego na język włoski dokumentu, nie znając języka docelowego, zdajemy się w pełni na wykonany przekład. A co jeśli zawiera on błędy? Jeśli w tłumaczeniu umowy należność pomylono ze zobowiązaniem albo definicja świadczenia, którego wykonania się podjęliśmy została przetłumaczona nieprecyzyjnie? Jeśli tłumaczenie zleciliśmy bezpośrednio tłumaczowi przysięgłemu, pierwsze kroki z ewentualnym roszczeniem kierujemy do niego, jeśli jednak naszym zleceniobiorcą jest agencja czy biuro tłumaczeń, to czy ponosi ono odpowiedzialność cywilną za błędnie wykonane tłumaczenie?

W teorii powinno, bo to właśnie z pośrednikiem, a nie bezpośrednio z  tłumaczem, zawarliśmy umowę, nawet jeśli miała ona formę maila lub telefonu. Pamiętać jednak trzeba przy tym, że rzeczywistym wykonawcą usługi jest tłumacz przysięgły. To on ostatecznie uwierzytelnia dokument i to on – a nie biuro tłumaczeń, które właściwie jedynie przekazuje zleceniodawcy efekt pracy tłumacza – naraża się na ewentualny zarzut nierzetelności tłumaczenia. Oczywiście można zawsze postawić zarzut w stosunku do biura tłumaczeń, że niewłaściwie dobiera tłumaczy do współpracy, nie weryfikuje ich merytorycznie (w praktyce w przypadku mniej popularnych języków jak język włoski nie następuje to w ogóle), ale praktyka pokazuje, że pośrednik zarzut nierzetelnego tłumaczenia i tak koniec końców przeniesie na tłumacza.

Oj błąd…to może jakiś rabacik?

Praktyka pokazuje również, że pośrednicy problemy błędów w tłumaczeniach rozwiązują…przeprosinami i obietnicą rabatu przy kolejnym zleceniu. Pół biedy jeśli przeprosiny wystarczą i skutki błędnego tłumaczenia są odwracalne, problem staje się poważniejszy, jeśli tak nie jest i rozpoczyna się szukanie winnego. Pośrednicy w takiej podbramkowej sytuacji na ogół winą obarczają tłumacza, bo to on posiada uprawnienia tłumacza przysięgłego, zdał egzamin i poświadczył tłumaczenie. Klient w takiej sytuacji może być nieco zdezorientowany (zlecenie przekazałem do biura tłumaczeń X, a ewentualne roszczenia mam teraz kierować do pana/pani Y? Gdzie tu logika?). Dlatego zlecenie tłumaczenia bezpośrednio tłumaczowi, który posiada udokumentowane kwalifikacje (uprawnienia tłumacza przysięgłego) jest tak ważne  i może nam oszczędzić wielu kłopotów.

Zwróć się bezpośrednio do tłumacza przysięgłego języka włoskiego:

biuro@nowatkowski.pl

Tel. (+48) 600 715 198

Osoby które ukończyły szkołę we Włoszech i chcą podjąć pracę zawodową lub dalszą naukę w Polsce muszą zmierzyć się z uznaniem w kraju wykształcenia zdobytego zagranicą. Pozostawiam w tym miejscu procedurę formalną związaną z wydaniem odpowiedniego zaświadczenia potwierdzającego równoważność wykształcenia uzyskanego na Półwyspie Apenińskim z polskim odpowiednikiem, skupiając się na samym tłumaczeniu przysięgłym włoskiego świadectwa na język polski.

Szkoła średnia we Włoszech i polski odpowiednik

Do napisania niniejszego artykułu zainspirował mnie przykład klientki, która zleciła mi przygotowanie tłumaczenia przysięgłego włoskiego dyplomu ukończenia szkoły średniej. Problem klientki polegał na tym, że interpretacja przez polskich urzędników poziomu wykształcenia zdobytego we Włoszech uniemożliwiała jej podjęcie działalności gospodarczej w wybranej branży. Na świadectwie ukończenia szkoły rodzaj placówki był wskazany w języku włoskim jako istituto professionale, co w dosłownym tłumaczeniu można przetłumaczyć jako szkołę zawodową. Taką interpretację przyjął urzędnik, głuchy na wyjaśnienia klientki, że włoski istituto professionale wbrew nazwie nie jest odpowiednikiem polskiej szkoły zawodowej.

System kształcenia we Włoszech

System kształcenia we Włoszech chociaż w pewnym zakresie wykazuje podobieństwa do polskiego, nie jest z nim zupełnie zbieżny. I tak po ukończeniu włoskiej scuola primaria, która trwa 6 lat i którą można uznać za odpowiednik polskiej szkoły podstawowej, uczeń we Włoszech kontynuuje naukę w scuola secondaria di primo grado, w której nauka trwa trzy lata i którą – przed ostatnią reformą polskiego systemu – można by było przyrównać do polskiego gimnazjum. Ucznia, który skończy scuola secondaria di primo grado [w dosłownym tłumaczeniu szkoła średnia pierwszego stopnia] trudno jednak uznać – wbrew dosłownej nazwie uczelni –  za osobę z wykształceniem średnim, tak samo jak nie nabywała średniego wykształcenia w naszym kraju osoba, który kończyła etap nauki na gimnazjum. Po ukończeniu scuola secondaria di primo grado uczeń we Włoszech może kontynuować naukę w scuola secondaria di secondo grado [szkoła średnia drugiego stopnia] i dopiero po ukończeniu tej szkoły można uznać, że uczeń we Włoszech zyskuje wykształcenie, które można przyrównać do wykształcenia średniego w Polsce.

Podobnie jak ma to miejsce w Polsce, przy wyborze szkoły średniej we Włoszech uczeń może wybrać profil takiej uczelni. Najbardziej powszechny podział przebiega pomiędzy uczelniami o profilu humanistycznym jako chociażby liceo classico [w wolnym tłumaczeniu liceum ogólnokształcące], a uczelniami zawodowymi – nie mylić z polską szkołą zawodową – którymi są właśnie istituti professionali [szkoły zawodowe].

Zawodowa niekoniecznie znaczy zawodówka

Wracając do przykładu klientki, która ukończyła włoskie istituto professionale, czyli odpowiednik polskiego technikum lub też średniej szkoły zawodowej (jak chociażby liceum ekonomiczne), głównym problemem w jej przypadku był właśnie przymiotnik professionale [zawodowy], który sugerował urzędnikowi, że właścicielka dyplomu ukończyła we Włoszech szkołę zawodową. Ja osobiście nie miałem wątpliwości, że klienta jest absolwentką włoskiego odpowiednika polskiej szkoły średniej – nawet jeśli jest to szkoła przygotowująca do wykonywania konkretnego zawodu – i w wykonanym tłumaczeniu zawarłem adnotację o właściwym w moim przekonaniu poziomie wykształcenia.

Jeśli masz wątpliwości odnośnie tłumaczenia włoskiego dyplomu na j. polski:

biuro@nowatkowski.pl

Tel. (+48) 600 715 198